
İSİMLER VE İZLER
Tozlu rafların arasında bulduğu eski bir defter, mimar kadının ellerinde bir yapıdan çok bir belleğe dönüşür. Her çizim, her not, unutulmuş bir mimarın izi gibidir; kimliği silinmiş ama varlığı hâlâ mekânda yankılanan bir hafıza… Defterin sayfalarında gezinirken zaman bükülür, sesler ve yapılar birbirine karışır; mimarlık, sadece taşla değil, iz bırakan düşüncelerle ve arzularla örülen bir varoluş biçimine dönüşür. O an, mimar kadın kendi defterine yeni bir iz bırakmaya karar verir. Mimar bilir ki her yapı, başka birinin hayalini taşır içinde.