Bu bülten ve araştırma yolculuğu, FABRIKACO’nun sürekli gelişen bir uzmanlık ve miras yaratma kararlılığını yansıtıyor.
Ayrıca, her projenin bir hikaye barındırdığını hatırlatıyor.
Gölge, yalnızca ışığın yokluğu değil; mimarlığın, düşüncenin ve kimliğin izlerini taşıyan bir anlatı aracıdır. Eski kitapların, unutulmuş notların ve tamamlanmamış metinlerin arasında, anlatıcı; mekânın yalnızca fiziksel değil, tarihsel, düşünsel ve kişisel gölgelerle biçimlendiğini keşfeder. Güneşin çizdiği sınırların ötesinde, gölge artık bir düşünce biçimi, bir “ve” olarak belirir, ne tam içinde ne de dışında, ama hep orada.
Gün batımına yaklaşırken ağır taş bir kapı aralanır. Sessizlik, rafların arasına sinmiş eski kitap kokusuyla iç içe geçmiştir. Yankılanan her adım, bir zamanlar burada atılmış başka adımların izini sürer. Bir kitap çıkar aradan: “Akustik ve Mekân.” Tozlu sayfalar çevrildikçe yapıların sessizliği konuşmaya başlar. Çünkü bazı yapılar yalnızca taşla değil, sesle örülür. Kubbenin altında yankılanan uğultu, geçmişin fısıltısı gibi yayılır…
Tozlu rafların arasında bulduğu eski bir defter, mimar kadının ellerinde bir yapıdan çok bir belleğe dönüşür. Her çizim, her not, unutulmuş bir mimarın izi gibidir; kimliği silinmiş ama varlığı hâlâ mekânda yankılanan bir hafıza… Defterin sayfalarında gezinirken zaman bükülür, sesler ve yapılar birbirine karışır; mimarlık, sadece taşla değil, iz bırakan düşüncelerle ve arzularla örülen bir varoluş biçimine dönüşür. O an, mimar kadın kendi defterine yeni bir iz bırakmaya karar verir. Mimar bilir ki her yapı, başka birinin hayalini taşır içinde.
Mimarlık tarihinin görünmeyen çizgileri, bedensel hafızayla okunur burada. Hamam mimarisi üzerinden taş, su, buhar ve boşluk; temsil edilmemiş bedenleri, eksik kalmış anlatıları ve kadim mitleri usulca gün yüzüne çıkarır. Kütüphanelerde bulunamayan bilgi, bazen bir çatlağın içinde yankılanır, bazen taşın sıcak yüzeyinde sezilir. Mimarlık yalnızca yapılarla değil; bedenle, bellekle ve o bellekte kalan izlerle kurar asıl ilişkisini.
Mimarlık tarihi genelde tamamlanmış yapılarla yazılır. Oysa ya hiç inşa edilmemiş olanlar? Yalnızca kâğıt üzerinde var olan, eksik bırakılmış ya da sadece zihinlerde tamamlanmış yapılar? Kadının göz gezdirdiği planda “Kuzey Cephesi” yazılıdır, ama çizilmemiştir. Belki unutulmuştur, belki de kasıtlı olarak eksik bırakılmıştır. Tıpkı Lebbeus Woods’un düş mimarisi gibi: inşa edilemez ama kavranabilir. Yapının içindeki boşluk, zamanın akışını durdurur; çatlaklar, izler, sessizlik birer cümle gibi yankılanır. “Her boşluk, bir söz sırasıdır. İçini doldurmak zorunda değiliz. İçinden geçmemiz yeterlidir.”
Vitruvius’un satırlarından Fletcher’in “mimarlık ağacı”na, Usûl-i Mi‘mârî-i Osmânî’den Sinan’ın sessiz kubbelerine uzanan bir yolculuk… Batı merkezli anlatıların gölgesinde kalan sesler, çizgiler ve deftere düşülen notlarla yeniden görünür oluyor. Mimarlık tarihine çizgisel değil, katmanlı ve çok sesli bir bakış; zamanda açılan bir pencere ve yeniden kurulan mimarlık hafızası…
FABRIKACO haberleri ve ürünleri hakkında daha fazla bilgi almak için aşağıdaki formu doldurun.
